Καλλονή Λέσβου.

 

Η Καλλονή είναι ένας πληθυσμιακά μεγάλος οικισμός στο κέντρο της Λέσβου, 40 χλμ. μακριά από την πρωτεύουσα Μυτιλήνη. Βρίσκεται σε μια εύφορη πεδιάδα και έχει 1.732 κατοίκους (2001). Είναι η έδρα του Δήμου Δυτικής Λέσβου και το 2ο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο του νησιού.

Διαθέτει σύγχρονες υποδομές και υπηρεσίες, όπως Δ.Ο.Υ., Δ.Ε.Υ.Α., Κ.Ε.Π., Αστυνομικό Τμήμα, Δημοτικό Θέατρο και Κέντρο Υγείας, το οποίο πρόκειται να γίνει μικρό νοσοκομείο. Έχει επίσης πλήρη εκπαιδευτικά ιδρύματα, από Δημοτικό μέχρι ΤΕΕ. Είναι το 2ο μεγαλύτερο αστικό κέντρο του νησιού και το 3ο του νομού.

Στην περιοχή της Καλλονής καλλιεργούνται ελαιόδεντρα, οπωροφόρα δέντρα, πατάτες, καρπούζια, αμπέλια και εσπεριδοειδή. Διαθέτει επίσης Δημοτικό Στάδιο για ποδόσφαιρο και στίβο και φιλοξενεί την ποδοσφαιρική ομάδα της Α.Ε.Λ. Καλλονής, που αγωνίζεται στην Α' Εθνική.

Είναι γνωστή για την επίνειό της, τη Σκάλα Καλλονής, που αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στο νησί, λόγω της μεγάλης αμμώδους παραλίας της, που έχει βραβευτεί με τη Γαλάζια Σημαία. Στη Σκάλα Καλλονής υπάρχουν πολλές ξενοδοχειακές μονάδες και εστιατόρια, που προσφέρουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες και γεύσεις.

Η Καλλονή έχει μια μακρά και πλούσια ιστορία, που φαίνεται από τους αρχαιολογικούς χώρους που βρίσκονται στην περιοχή. Μερικά από αυτά είναι η Αρχαία Αρίσβη, μια από τις επτά αρχέγονες πόλεις της Λέσβου, που είχε συμμετάσχει στον Τρωικό Πόλεμο, η Πύρρα, μια ακόμη αρχαία πόλη που κατέπεσε από σεισμό και τα παλιρροϊκά κύματα, ο ναός των Μέσων, ένα ελληνιστικό λατρευτικό συγκρότημα, τα Μάκαρα και η Αποθήκη, δύο αγροτικές περιοχές της Άγρας, που φέρουν τα χνάρια των αρχαιότητων.

Σήμερα, η Καλλονή είναι μια σύγχρονη κωμόπολη με 1.732 κατοίκους (2001), που συνδέεται με τους γύρω οικισμούς της Αρίσβης (465 κ.) και των Δάφιων (851 κ.), δημιουργώντας μια ενιαία πολεοδομική ζώνη. Είναι ένας ζωντανός τόπος, που διατηρεί την παράδοσή της και τη φιλοξενία της, προσελκύοντας επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Η Καλλονή ήταν μία από τις πιο ακμαίες και σημαντικότερες πόλεις της μεσαιωνικής εποχής στη Λέσβο. Η πόλη αναπτύχθηκε γύρω από το κάστρο που χτίστηκε στην κορυφή του λόφου "Παλαιόκαστρο", το οποίο είχε θέα στον κόλπο της Καλλονής και προστάτευε τους κατοίκους από τις εχθρικές επιδρομές. Στην πόλη υπήρχαν πολλά μνημεία και ναοί, όπως ο ναός του Αγίου Γεωργίου στο λόφο "Σκεπαστός", που διατηρεί ακόμα μέρος των τοιχογραφιών του. Η Καλλονή είχε εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις με άλλες πόλεις της Λέσβου και της Μικράς Ασίας, όπως φαίνεται από τα ευρήματα που βρέθηκαν στις τοποθεσίες "Ίσσα", "Τριάντα" και άλλες. Η πόλη υπέστη συχνές καταστροφές από σεισμούς, πυρκαγιές και πολέμους, αλλά διατήρησε τη σημασία της μέχρι την οθωμανική εποχή.

Στη Λέσβο, υπάρχουν πολλά κάστρα που μαρτυρούν την ιστορία και την πολιτιστική κληρονομιά του νησιού. Ένα από αυτά είναι το Ξηρόκαστρο, που βρίσκεται σε ένα ύψωμα ανάμεσα στην Καλλονή και στα Παράκοιλα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, στο χώρο αυτό υπήρχε ο μοναστηριακός ναός της Παναγίας και ένας οικισμός που καταστράφηκε το 17ο αιώνα. Σήμερα, επάνω στο λόφο διακρίνονται ερείπια ναού και κάποιο τμήμα του κάστρου, το οποίο πρέπει να ήταν αρχαίο φρούριο με μεσαιωνικές προσθήκες αργότερα. Το κάστρο αυτό είναι λιγότερο γνωστό από τα άλλα κάστρα της Λέσβου, όπως του Μυτιλήνης, του Μόλυβου και του Σιγρίου.

Η Καλλονή , το 1445, υπέστη μια καταστροφική επίθεση από τον Μπαλτά Ογλού, έναν Οθωμανό στρατηγό. Οι περισσότεροι κάτοικοί της δεν κατάφεραν να διαφύγουν και αναγκάστηκαν να ζήσουν σε αχυρώνες. Γι' αυτό το λόγο, η πόλη άλλαξε όνομα σε Άχυρων.

Η Καλλονή έχει πλούσια ιστορία και πολιτισμό, καθώς στην περιοχή της υπήρξαν αρχαίες πόλεις, μεσαιωνικά κάστρα και μονές, καθώς και η γνωστή μάχη του Κλαπάδου το 1912, όπου οι Έλληνες νίκησαν τους Τούρκους και απελευθέρωσαν τη Λέσβο. Η Καλλονή είναι επίσης γνωστή για τη φυσική της ομορφιά, τον τουρισμό και τη γεωργία, καθώς παράγει εκλεκτά προϊόντα όπως οι σαρδέλες, το λάδι και τα λαχανικά. Στην κοινωνική πρόνοια συμβάλλει ο Σύλλογος Εστία Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Σίτισης Καλλονής, που υποστηρίζει ηθικά και υλικά τους ηλικιωμένους και ευαισθητοποιεί τους νέους σε θέματα αλληλεγγύης.